Vanaf mijn negende tot ergens in de twintig reed ik elke week op een manege. Zelfs in mijn studietijd maakte ik wekelijks trouw mijn ritje van Utrecht richting de manege, zo’n 2 uur reizen. Uiteindelijk brak dit me toch op, en ondanks vele jaren plezier, besloot ik te stoppen met rijden. In de buurt van Utrecht kon ik destijds niets vinden wat me aansprak, en zo brak een aantal paardloze jaren aan. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, en ik miste de paarden. Een van mijn grootste wensen al die jaren, was een eigen paard. Echter, daarvoor wilde ik financieel en qua tijd een redelijke zekerheid hebben, dat ik van beide voldoende zou hebben. Dat moment kwam. Hoewel ik me wel verdiept had in paarden, boeken had gelezen over hun gedrag en hoe ze te houden, ging mijn ervaring niet verder dan de manege en wat verzorgpaarden.
Via iemand die ik goed kende, kwam ik terecht bij iemand die op kleine schaal paarden fokte. Daar was ik in het verleden al eens een paar keer geweest, ook om te rijden. Hij had op dat moment twee tweejarigen staan; een volbloed Arabier, en een halve Arabier. Toen ik de halve Arabier zag, wist ik direct dat dit hem was, ook al was hij eigenlijk voor mij voor het mooie iets te klein (ik hoopte toen nog dat hij verder zou groeien, maar ik wist wel beter). Terug kijkend kan ik me voorstellen dat het best een risico lijkt, om zomaar, zonder verder te kijken, te kiezen voor het eerste paard dat ik zag. Een paard van amper 2 jaar oud, wat nog weinig tot niets kon, zeer terughoudend naar mensen (hem een halster om doen in de box, was een klus van een uur. Ook een keuze, want ik wilde zo min mogelijk stress en wachtte tot hij mij benaderde). Eerlijk gezegd, zou ik het niet direct een ander zo aanraden. Maar wat voor mij wel voorop staat, is het gevoel wat je hebt bij een paard. Belangrijk is dan wel dat je eerlijk kunt zijn over wat je voelt, en niet in de valkuil trapt dat je graag iets wilt voelen, of kunnen.
Een van de belangrijkste redenen voor mij om naar dit adres te gaan, was omdat hier de vader en moeder ook nog stonden. De vader was het paard waar ik een aantal keren op gereden had, de moeder was een ontzettend degelijke, ouderwetse, vriendelijke merrie. Omdat ik wist waar dit paard vandaan kwam, en omdat mijn gevoel “hallo” zei, heb ik er voor gekozen het avontuur aan te gaan met deze jongeman. Dit was in 2009, en ik ben ontzettend blij dat hij er is Hij heeft me ontzettend veel geleerd, en doet dat vandaag de dag nog altijd. Al gebied de eerlijkheid te zeggen, dat ik zeker in het begin, vaak met mijn handen in het haar heb gezeten, omdat hij (in mijn ogen) best heftig kon reageren.
Mocht ik nu een ander paard gaan kopen, of iemand anders adviseren bij de aanschaf, dan zou ik nu een aantal dingen anders doen. Destijds, heb ik me een hoop dingen helemaal niet afgevraagd, waar ik nu wel degelijk bij zou stil staan. Echter, ik zou het zo allemaal weer opnieuw doen. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, en ik heb nooit spijt gehad voor de weg die ik gekozen heb. Mocht je het wiel toch niet helemaal zelf willen uitvinden, en heb je behoefte aan wat tips en adviezen, lees dan vooral verder op onderstaande pagina’s!
Welk paard past bij jou? >
Wat wil je je met je paard gaan doen? >